هشتمین چهارلحظه

سلامی به خنکا و خوش خبری باد صبا در این روز های گرم.

در این بحبوحه تقلا برای بقا و تلاش برای یافتن نشانه ایی برای لبخند زدن خواستم چهار لحظه با من به این چهارمضراب طرب انگیز از استاد لطفی گوش بسپرید و اجازه بدید لبهاتون منحنی ایی خلاف جاذبه رسم کنه و کمی این سر پرسودا سبک بشه.

به رسم قدیم چهار سوغات از جناب شمس آوردم تا کنار هم باز بخوانیم:

قاعده بیست و نهم: تقدیر به آن معنا نیست که مسیر زندگیمان از پیش تعیین شده. به همین سبب این که انسان گردن خم کند و بگوید چه کنم"چه کنم" "تقدیرم این بوده" نشانه جهالت است. تقدیر همه راه نیست، فقط تا سر دوراهی هاست. گذرگاه مشخص است، اما انتخاب گردش ها و راه های فرعی در دست مسافر است. پس نه بر زندگی ات حاکمی و نه محکوم آنی.

قاعده سی ام: صوفی حقیقی آن است که اگر دیگران سرزنشش کنند، عیبش بجویند، بدش بگویند، حتی به او افترا بندند، دهانش را بسته نگه دارد و درباره کسی حتی یک کلمه حرف ناشایست نزند.

صوفی عیب را نمیبیند، عیب را میپوشاند.

قاعده سی و یکم: برای نزدیک شدن به حق باید قلبی مثل مخمل داشت. هر انسانی به شکلی نرم شدن را فرا میگیرد. بعضی ها حادثه ایی را پشت سر میگذارند، بعضی ها مرضی کشنده را؛ بعضی ها درد فراق میکشند، بعضی ها درد از دست دادن مال... همگی بلا های ناگهانی پشت سر میگذاریم، بلاهایی که فرصتی فراهم می آورند برای نرم کردن سختی های قلب. بعضی هایمان حکمت این بلایا را درک میکنیم و نرم  میشویم، بعضی هایمان اما افسوس که سخت تر از پیش میشویم.

قاعده سی و دوم: همه پرده های میانتان را یکی یکی برداز تا بتوانی با عشقی خالص به خدا بپیوندی. قواعدی داشته باش، اما از قواعدت برای راندن دیگران یا  داوری درباره شان استفاده نکن. به ویژه از بت ها بپرهیز، ای دوست. و مراقب باش از راستی هایت بت نسازی! ایمانت بزرگ باشد اما با ایمانت در پی بزرگی مباش!

نام کتاب: ملت عشق

نویسنده: الیف شافاک

ناشر: ندای معاصر

مترجم: سمیه بدوی